Redactioneel commentaar

Tien jaar

 

Het Verdrag voor Economische, Sociale en Culturele Rechten van de Verenigde Naties dat in de jaren zestig tot stand kwam, begint artikel 11 zo: ‘De Staten die partij zijn bij dit Verdrag erkennen het recht van een ieder op een behoorlijke levensstandaard voor zichzelf en zijn gezin, daarbij inbegrepen toereikende voeding, kleding en huisvesting, en op steeds betere levensomstandigheden.’

 

Je zou die laatste woorden heel langzaam uit willen spreken: steeds – betere – levensomstandigheden. Dat klinkt goed. Het klinkt hoopvol. Toch gebeurt er iets geks. Irritatie vlindert in de buik. Het is een voorbode van boosheid, van protest, van massa’s mensen op de been.

 

Hoe inspirerend de mensenrechten ook zijn, hebben we hier niet van doen met een relikwie uit een verdwenen tijdperk? Die naoorlogse tijd toen er nog hoop en veel perspectief was op verbetering? Toen we nog niet beter wisten, of vooral, tegen beter weten in en de verbeelding aan de macht?

 

Is het niet zo dat die ‘steeds betere levensomstandigheden’ wel gerealiseerd worden, maar steeds duidelijker alleen voor the happy few ? Zelfs in Nederland hoeven we niet meer naar duistere vergaderzaaltjes om mensen te horen spreken over de kloof die groeit en dat eigendom van vastgoed en grond daar een cruciale rol in speelt. Niet omfloerst vertellen zelfs de grote nieuwszenders dat de steeds betere levensomstandigheden niet voor huurders zijn weggelegd, omdat zij aan de verkeerde kant van de vastgoedkloof staan, en ‘te laat zijn’ om nu nog aan de overkant te komen.

 

We zijn met zijn allen met nog wel meer dingen te laat.

 

Fossielvrij in 2050 gaan we op deze manier nooit halen. Het recentste IPCC rapport is absoluut vernietigend voor een blij gemoed. De opwarming van de aarde is nu overal ter wereld merkbaar en de oorzaak is (nu twijfelt echt niemand meer) de menselijke uitstoot van broeikasgassen. De grens van 1,5 graad wereldwijde temperatuurstijging bereiken we al over ongeveer tien jaar.

Ho. Wacht even. TIEN jaar?!

 

Ik wil u niet deprimeren. Deze Huurpeil biedt u wel degelijk handelingsperspectief.

 

Agnes Verweij

hoofdredacteur

 

Dit is een artikel uit Huurpeil 3, 2021