Huisvestingswet

Deze Huisvestingswet geeft elke gemeente de mogelijkheid om een huisvestingsverordening op te stellen. Daarin staat hoe de gemeente de beschikbare woningen wil verdelen.

Lokale binding

Een gemeente kan voor 50 procent van de sociale huurwoningen bepalen welke groepen woningzoekenden voorrang krijgen. Het gaat dan om groepen met een lokale, economische of maatschappelijke binding met de gemeente.

Urgentieverklaring

Een gemeente kan ook in de huisvestingsverordening opnemen dat urgentie wordt verleend aan mensen die met spoed woonruimte zoeken. De Huisvestingswet schrijft voor dat een dergelijke urgentieregeling dan in ieder geval geldt voor mensen in een blijf-van-mijn-lijfhuis en voor mensen die mantelzorg verlenen of ontvangen.

De gemeente kan andere groepen aan de urgentieregeling toevoegen, zoals mensen die om medische redenen moeten verhuizen, gezinnen die te klein wonen, dakloze mensen of asielzoekers met een verblijfsvergunning.

Huisvestingsvergunning

Een gemeente kan de nieuwe huurder van een sociale huurwoning verplichten een zogenoemde huisvestingsvergunning aan te vragen. Deze vergunning is een schriftelijke beslissing van de gemeente dat je een bepaalde woning mag huren. Zo’n vergunning is niet nodig als je bij iemand inwoont of een kamer huurt bij een hospita.

Geen verordening?

Heeft de gemeente geen huisvestingsverordening vastgesteld? Dan bepaalt de verhuurder hoe de sociale huurwoningen worden verdeeld.

Opkoopbescherming

Gemeenten kunnen dankzij de Huisvestingswet ook een zogenoemde opkoopbescherming invoeren. Goedkope en middeldure koopwoningen mogen dan alleen worden gekocht door kopers die er zelf gaan wonen. De woning mag dan de eerste vier jaar niet worden verhuurd. Tenzij de eigenaar de woning aan familie verhuurt.

Sinds wanneer?

De Huisvestingswet geldt sinds 1 januari 2015 en is sindsdien meerdere keren met nieuwe regels aangevuld.

Waar vind je meer?

Op wetten.overheid.nl vind je de volledige tekst van de Huisvestingswet.